"M'n post bleef liggen en rekeningen kon ik niet betalen. Alles stapelde zich op. Uit schaamte zeg je niet: “Ik ben laaggeletterd, ik snap dat niet.” Je probeert het juist te verstoppen. Je gebruikt smoesjes. Mijn handschrift is niet goed. Of: ik ben mijn leesbril vergeten. Zo had niemand het door.  

Niet kunnen lezen en schrijven, beperkt je in alles wat doet. Ik kon de vragen van mijn dochter niet beantwoorden. Ik kon haar niet helpen met school. En dat wilde ik juist zo graag. Het gaf me heel veel verdriet en tranen van frustratie.

Omdat ik werk moest zoeken en solliciteren, durfde ik er na 24 jaar eindelijk voor uit te komen dat ik niet kon lezen en schrijven. En toen gingen er deuren voor me open. En wist ik: je kan er wat aan doen. Doe het.

Ik voel me nu een stuk vrijer en vrolijker in het leven. De boosheid en het onzekere is  er van af. En dat gun ik iedereen."

Over Saida

Saida werkte in de horeca en kon lange tijd goed verborgen houden dat ze niet goed kon lezen en schrijven. Ze had ook allerlei trucjes zodat het niet opviel. Tot ze geopereerd moest worden en het coronavirus uitbrak. Vrijwel alles werd digitaal en ze liep tegen allerlei barrières aan. Door taal- en computerles heeft ze haar taal en digitale vaardigheden verbeterd. 

Saida heeft de moed gehad om haar geheim op film te vertellen en zo het gesprek over laaggeletterdheid te starten. Om andere laaggeletterden uit de (boeken)kast te laten komen en om de buitenwereld te laten zien tegen welke problemen laaggeletterden in het dagelijks leven aanlopen.