IN MEMORIAM – Koos Vervoort
Op 30 oktober 2024 is Koos overleden. Hij heeft de strijd tegen longkanker verloren. Op 27 juni 2024 kreeg hij nog de Erasmusspeld van wethouder Natasha Mohamed-Hoesein, waar hij onwijs trots op was. Wij gaan deze geweldige man missen. Zijn enthousiasme, zijn warmte, zijn humor en zijn mooie verhalen. Zijn vermogen om je binnen te halen in zijn wereld, te laten kijken door zijn ogen... Dat is maar weinig mensen gegeven.

Als mensen niet durfden, of bang waren, haalde Koos ze over de streep. Hij zei: 'Als ik het kan, kan jij het ook!'. En hij meende het, uit de grond van zijn hart. Hij was een Taalambassadeur in hart en nieren en we hebben ontzettend veel van hem geleerd. Samen zetten wij het werk van Koos voort. 
 

 

 

Confitiev in plaats van configuratie. Hij was betrapt en op zijn 45ste ging hij terug naar school. Elke dag kwam hij zwaar bezweet thuis, maar hij hield vol.

“Pas toen ik op mijn 45ste weer terug naar school ging, werd dyslexie bij mij vastgesteld. Eindelijk snapte ik waarom ik het al die jaren zo zwaar had gehad. Met een groot gezin en een alcoholistische vader werd er thuis niet naar me omgekeken. Op school kreeg ik het stempel “onhandelbaar” en dat was dat. 

De enige keer dat de juf extra aandacht aan me besteedde, was toen ze de tafels uitlegde. Het kon er bij mij niet in dat één keer één één was en geen twee. Daarom pakte ze er een appel bij en toen viel het kwartje. Nu ik opnieuw naar school ben gegaan, weet ik dat ik dingen voor me moet zien. Dan leer ik gemakkelijker dan wanneer alles abstract is.  Vlak na de uitleg met de appels kwam ik in een tehuis terecht. Daar moest je elke week een brief naar huis schrijven. Ik probeerde daar onderuit te komen, maar een docente had dat door en riep me bij zich. Zij hielp me met schrijven en liet me net zo lang brieven overschrijven tot het goed ging. Soms wel vier of vijf keer, maar daar ik leerde van.

Koos Vervoort

We zaten met z’n allen in hetzelfde schuitje.

– Koos Vervoort

Op de middelbare school ging het weer mis. Ik kreeg mot met de conciërge en besloot te gaan werken. In de bouw: daar was het kijken en leren, een methode die goed voor mij werkte. Al ging het lezen en schrijven achteruit. Tot ik op mijn 45ste weer naar school ging. Elke dag brak het angstzweet me uit, maar elke dag was ook een overwinning. Toen ik op een dag hardop zei: “Ik ben de domste”, antwoordde een klasgenoot: “Nee hoor, dat ben ik al”. Eindelijk was ik niet meer de enige, we zaten met z’n allen in hetzelfde schuitje.

Langzaam kreeg ik de smaak te pakken en groeide mijn zelfvertrouwen. Jarenlang had ik stilgezeten, nu wilde ik weer dingen ondernemen. Ik ging op schildercursus, werd voorzitter van de biljartvereniging, kookte zelf, ging op reis en haalde een diploma basiskennis boekhouden. Maar ik had nog een grote droom: een boek schrijven over mijn leven.

Ik ontmoette schrijfster Ria van Adrichem en samen met haar is het boek er gekomen. Het eerste exemplaar van 'Dit is pas het begin' overhandigde ik aan Prinses Laurentien. Inmiddels is de derde druk uit en kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ik ben bezig met een nieuw boek, maar deze keer schrijf ik het helemaal zelf, in mijn eigen woorden.”

Herkenbaar?

Ben of ken je iemand die moeite heeft met lezen en schrijven? Aanmelden voor een cursus kan via onze website.

Meld je aan