Toen Marco de leeftijd van zijn zoontje had, werd hij nooit voorgelezen. Zijn ouders waren niet goed in taal. “Ik speelde het liefste de hele dag buiten tot het bedtijd was. In bed zette ik de radio dan nog even aan”, blikt Marco terug. Van lezen was geen sprake. Marco had net als zijn ouders grote moeite met Nederlands. Na de lagere school ging hij naar de Tuinbouwschool. Zijn vingers sloegen geen bladzijdes om, maar wroetten heerlijk in de aarde. 

Niemand wist van het feit dat Marco laaggeletterd was. In het dagelijkse leven – en ook op zijn werk – hielden smoesjes hem altijd op de been. “Ik heb nu geen tijd, dat doe ik straks wel”, was zijn reactie als hij iets moest lezen of schrijven. Hij schaamde zich ervoor en was bang om fouten te maken. Volgens Marco trapte iedereen elke keer weer in zijn smoesjes.  

Bij zijn eerste werkgever kwam het thema laaggeletterdheid helemaal niet aan de orde. Maar toen Marco op latere leeftijd als hovenier bij de gemeente Etten-Leur terechtkwam, veranderde dat. Daar werd opeens van hem verwacht dat hij meer zelfstandig moest kunnen lezen en schrijven. Toen hij ook cursussen moest gaan volgen, zocht men naar een oplossing. Die werd gevonden. Marco ging Nederlandse les volgen bij het Taalhuis in de bibliotheek van Etten-Leur.  

“Met knikkende knieën en mijn hoofd naar beneden”, antwoordt Marco op de vraag hoe hij de eerste dag de bibliotheek binnenliep. Onzekerheid, schaamte en de angst om iets fout te doen overheersten. Samen met Jacques sloeg hij aan het lezen en later ook schrijven. “De belangrijkste les? Jac leerde mij om mijn zelfvertrouwen terug te winnen en in mijzelf te geloven.” En hoe. Tweeënhalf jaar later liep de hovenier met opgeheven hoofd trots de bieb uit.  

Hij kon zijn grootste droom laten uitkomen: het voorlezen van zijn eigen Teun (‘een heel ondeugend jongetje’). Hij blijft plotseling stil. “Ik krijg weer een brok in mijn keel. Voorlezen is toch het mooiste wat je kunt doen? Als ik voorlees denk ik: wat ben ik toch stom geweest. Waarom ben ik niet eerder op les gegaan?” Op dit moment lezen ze samen de avonturen van Bobbi, een jongetje dat langzaam de wereld om hem heen aan het ontdekken is. Maar ook voor Marco is een hele nieuwe wereld opengegaan, vertelt-ie vrolijk.  

Zijn advies voor mensen in dezelfde situatie is simpel. “Trek de stoute schoenen aan. Doe het gewoon. Je krijgt er nooit spijt van”, benadrukt Marco. “Ik heb de knop nu omgedraaid en denk alleen maar: wat kan ik nog meer bereiken?” Het antwoord geeft Marco zelf.  

“Ik begin volgende week met een computercursus. Ik wil weten hoe alles werkt, dan hoef ik straks niemand meer iets te vragen.” Maar Marco wil nog meer en droomt vast vooruit. “Als Teun straks huiswerk krijgt op school, ga ik hem daarbij helpen.” Met zo’n fantastische vader gaat de kleine Teun ongetwijfeld een grote toekomst tegemoet!